Door: Anne Warmerdam
Een nieuw weekend, dus een nieuwe race.
Vandaag reizen we af met wederom twee teams om de grachten van Amsterdam te domineren. Tenminste laten we het erop houden dat we dat gevoel hebben, we weten echt de werkelijkheid wel.
Alvorens we naar Amsterdam konden vertrekken, zat er logistiek een grote puzzel aan vast met vervoer. De ene sloep stond elders gestald en de vrijbuiter lag nog te water maar we moesten de huurtrailer hiervoor nog halen. En dan nog eens zorgen dat 18 man heen en terug kan met zo min mogelijk auto’s. Laten we het erop houden dat na veel gepuzzel, app en geregel iedereen en de sloepen bij het Olympisch stadion zijn gekomen.
De Zeeschuimer is gevuld met mannen en die schrijven hun eigen verslag.
De vrijbuiter is gevuld met een mix team, 4 dames incl stuurvrouw en 4 heren. Stephanie als stuurvrouw (die maandag met dank aan heren van Witte Schuim nog heeft kunnen oefenen in de grachten). Anne en Nadine op slag, gevolgd door Stan en Ralph op 2, voor wie het net als voor Raymond op bank 4, een primeur was op de grachten. Debby op 3 en Nico zat naast Raymond. Ysbrand van de L.A. Buma hielp de laatste vrije plek op doft 3 te vullen. En zo was dit team compleet.
Eenmaal de sloep in het water waren her en der de zenuwen voelbaar. Dit werd geprobeerd te verdrijven met heerlijke taart en cake tezamen met koffie.
De nodige zenuwplasjes werden gedaan waarna iedereen de boot instapte.
Even klein stukje inroeien, bankjes goed stellen, bananen pellen en alle andere handelingen die ieder voor zichzelf heeft ter voorbereiding.
Ondertussen waren onze fietsende supporters gearriveerd. Want behalve 18 man op het water, waren er ook 7 fietsende enthousiastelingen.
Jeannette, Piet, Fré, Esther, Tineke, Annet en Janet waren aanwezig om verspreid ons te gaan aanmoedigen.
Op naar de startlijn, we starten achter de Schone Waardin. Laat daar onze Sjoerd nou inzitten dus daar is lid 19 op het water en je draait je om, staat Biem bij de wedstrijdcommissie op de kade. Kortom bijna de gehele vereniging is er om een grote oranje gloed over Amsterdam te lichten.
Door de wind is het wat lastig om de sloep mooi recht op de startlijn te houden, maar drie, twee, één en daar gaan we. Op naar 25.5 km alles geven.
We zagen al snel dat Utrecht op ons af kwam en stuurvrouw was duidelijk, wij roeien onze eigen race laat ze maar gaan. Doel is de Schone, welke we onder toezicht van de supporters voorbij gingen. Der op en der over en nu ervoor blijven was het doel.
Er stond een behoorlijke wind en stroming bij het Java-eiland, maar we beukten er goed doorheen en daar wisten we nog 2 sloepen in te halen. Terug de grachten in waar weer luid geschreeuwd werd vanaf de bruggen dat we moesten “hangen met onze kadavers”. Nieuwe energie en gaan. En geloof het of niet Stephanie wist ons op te jagen om wederom een sloep in te halen!
Daarna Leliegracht, nervositeit bij Stephanie ging wat omhoog, en na hele duidelijke instructies dat iedereen even stil moest zijn (ik zal mijn eigen exacte woorden maar niet herhalen) gingen we erop af en we gingen er vlekkeloos doorheen. Een vreugde kreet van de stuurvrouw en weer door.
Nog 6 km te gaan, maar we merkten dat de lichamen moe werden. Elkaar opjutten en gaan. Maar wat ziet de stuur, nog weer een sloep waar we langzaam op af gaan. Gewoon dit tempo aanhouden dan gaan we er rustig op af en pakken we ze. En zo geschieden, weer een sloep voorbij. Nog 3 km kom op jongens uit de tenen. En daar komt ineens vanaf Stephanie de vraag, redden jullie nog een sloep want geloof het of niet, maar ik zie er nog één en jullie kunnen hem hebben. Na wat gevloek en gemopper kreeg ze ons nog voor een laatste keer aangezet en daar gingen we. De restjes werden uit de tenen gehaald en ineens zaten we ernaast. Vanaf dit moment was het nog een laatste km om de finish te halen. Met elkaar alles geven om te vliegen over de finish en toen hoorde we de verlossende woorden: Vrijbuiter jullie zijn nu gefinisht!
Euforie stroomde door de boot heen, op naar de steiger waar we konden ontladen. Een biertje en wijntje konden pakken om onze handen en blaren te koelen en schouderklopjes werden uitgedeeld. 25.5 km we hebben het gehaald en hoe!
Een half uur later kwamen ook de mannen binnen. Samen blij en trots op elkaars resultaten.
Hierna volgden de verplichtingen weer even, sloepen kranen, vastzetten en klaarmaken voor vertrek.
Nog even met elkaar een patatje en drankje nuttigen om na de prijsuitreiking rustig naar huis te sturen.
De sloepen werden vliegensvlug te water gelaten en nu kon iedereen thuis gaan bijkomen van deze fantastische dag.
Groetjes Anne, die met pijnlijke handjes dit verslag probeert te typen.
Recente reacties