Zaandam, Slag om de Zaan, Damesteam, 15 april 2023
Voor mij is het nu de 5 de roeiwedstrijd. Vorig jaar heb ik deze wedstrijd ook geroeid dus ik weet een beetje wat me te wachten staat en dat is best prettig.
Het is een stralende dag, weer heel anders dan onze regenachtige vorige wedstrijd. Echter er is iets wat mij, de andere roeiers en vooral Anne bezighoudt. Ronnie onze stuur en partner van Anne, is gister met een hartinfarct in het ziekenhuis beland. Het lijkt goed te gaan met hem, maar toch…
Biem gaat ons sturen en ook Machteld is gister nog opgetrommeld vanwege ziekte van Stephanie.
Wat gaat het kranen en parkeren in Zaandam soepel zeg. Binnen een mum van tijd zitten we heerlijk in het zonnetje aan de koffie en krentenbrood tussen de prachtige oude fabrieksgebouwen van Verkade. Er komen steeds meer bootjes aan de kade te liggen. Biem is lekker op tijd. We lichten hem in over onze commando’s en de start. De ontspannen sfeer begint langzamerhand een beetje over te slaan naar lichte spanning: Gauw nog even naar de wc; Heb ik alles bij me?; Thermo shirt aan of uit?
We starten samen met Gebr. Van Amerongen, die verrassend sneller weet te starten dan wij!! Ik dacht dat het gewoon een snellere boot was, maar we halen ze na 2 km toch weer in. Wat gaan we goed zeg. Het wordt een wirwar van boten om ons heen. We worden door een paar snelle boten ingehaald, maar halen ook alle boten in die we maar in kunnen halen. Biem is zichtbaar opgelucht als het moeilijkste stuurwerk met de bruggen en het inhalen achter de rug is. Biem en vooral ook Anne weten ons te motiveren door te tellen, om andere boten achter ons te houden en vooral niet in te kakken. Ondertussen weet ik ook nog te genieten van de unieke omgeving waarin we ons bevinden met de Zaanse Schans, de mooie gebouwen en de heerlijke geur van cacao. Het is 12 km doorknallen, met de laatste 600 mtr nog een schepje er bovenop. Wat ben ik opgelucht als uiteindelijk het eindsignaal gaat en het lijf weer in ontspanning mag. Ik zie Anne even instorten, de emoties en spanningen omtrent Ronnie zitten hoog. We voelen ze allemaal merk ik.
Op de kade is ondertussen het mannenteam gearriveerd die later gaan starten. Tijd voor gezelligheid, lekker wat drinken en eten onder het genot van de muziek van 3 muzikanten. Wat een heerlijk voldaan gevoel dat de race achter de rug is. De blaren op mijn handen, de overbelaste spieren, ik voel ze al niet meer. We hebben een prachtige enthousiaste vereniging waar ik deel van uit maak.
O ja, en dan natuurlijk nog de uitslag, die komt in de avond door: 4e in de vrije klasse. We gaan supergoed. Op naar de volgende wedstrijd!
Recente reacties