Door: Peter Molenaar
Een verslag vanuit het perspectief van de stuurman.
Als groep Alkmaar rijden we zoveel mogelijk samen naar een wedstrijd, ieder van ons krijgt zijn mogelijkheid om te rijden. Behoorlijk op tijd dit keer, omdat Peter zo nodig wat bekenden moest spreken, netwerken heet dat tegenwoordig. Bij aankomst liggen er aardig wat sloepen tegen de pontons aan en de rij wordt maar groter en groter. Tot het moment dat de sloepen die het dichtst tegen de pontons liggen, er tussen uit willen. Het spektakel gaat gebeuren en de eerste boten gaan richting de start. De Vrijbuiter is “redelijk vroeg” aan de beurt.
Wij van de Zeeschuimer dienen te wachten en te wachten en te wachten…. Dan zijn wij aan de beurt en vertrekken rustig. Nog voor we op de Amstel zijn hebben we al enkele sloepen ingehaald. Voorafgaande de wedstrijd had ik berekend dat we toch wel 9 sloepen moesten kunnen inhalen. Hoe anders is de werkelijkheid, daarover straks meer.
Het verschil tussen de Vrijbuiter en de Zeeschuimer is immens groot. Kon je in de vrijbuiter nog om je heen kijken, in de zeeschuimer is dat kansloos, het gaat snoeihard. En dan heb ik nog een pittig stuk roeiervaring! Het hele parkoers vliegt aan je voorbij, constant ver vooruit kijken en constant rekenen hoe je uit komt en waar pak je je voordeel.
Ik heb weinig meegekregen van de aanmoedigingen vanaf de kant, sorry. Hier en daar een opstopping, soms in file roeien, rondvaartboten ontwijken, vaak niet meer dan 50 cm ruimte. Ontwijken van bruggen en pleziervaartuigen. Drukte, drukte, drukte. Dan komt eindelijk het laatste deel van zo’n 2,3 kilometer, terug naar de finish. Hier halen we een sloep in, die 1 uur en 30 minuten voor ons is gestart, arme jongens. Er vaart zowaar nog een sloep voor ons, gaan we ook die nog even pakken, de riemen worden nog even in de juiste stand gezet en het gas gaat er nog even op.
Steen kapot is m’n bemanning als we over de finish gaan, afgezien, karakter getoond. Blaren zo groot als euromunten, dorst en ongeveer 25 sloepen ingehaald. Dan kom ik tot de slotsom: er is niemand die ons heeft ingehaald, we hebben alle snelle jongens achter ons gelaten. Elke wedstrijd schuiven we een stukje op in het eindklassement. Dan komt de grote vraag? Wat hebben jullie gezien onderweg? Ik lig in m’n bedje en toen pas kwam de hele film voorbij, maar,…………. gelukkig hebben we de foto’s nog!
Super trotse stuurman Peter
Recente reacties